#RoadToSurgery 4.0: Het laatste rondje!

De afgelopen dagen heb ik mezelf weer voor kunnen en mogen bereiden op een operatie, want tijdens de laatste reguliere controle werd er een uitzaaiing gevonden in mijn buik. Vandaag werd in gebeld met het nieuws dat de operatie is ingepland voor aankomende woensdag. Even schakelen, uiteraard weer spannend, maar vooral ontzettend dankbaar dat ik sneller dan gedacht onder het mes kan.

De afgelopen jaren heb ik telkens mijn eigen #RoadToSurgery georganiseerd. Vanaf het moment dat ik slechts nieuws krijg tot de dag van de behandeling loop ik iedere dag minimaal 3 kilometer hard. Om fit te worden, maar ook om iedere dag even het hoofd leeg te maken. Een moment voor mezelf om even stil te staan bij het geluk dat ik heb. Het geluk dat er telkens behandeling mogelijk is. Helaas kent iedereen de verhalen van de mensen die niet meer onder ons zijn, omdat zij dat geluk niet hadden.

De afgelopen jaren vroegen steeds meer mensen of ze niet een rondje mee mochten rennen. Dat resulteerde iedere editie in een groter aantal lopers of fietsers met wie we gezamenlijk ‘Het Laatste Rondje’ liepen. Bijzonder om te zien hoeveel mensen er aanwezig waren. Een mooi moment om de periode af te sluiten en het werk aan de chirurgen over te laten.

Ook deze keer liep ik weer hard tijdens mijn #RoadToSurgery 4.0. Tot nu toe waren dat vijftien rondjes, meer dan 60 kilometer en heel veel zweetdruppels op de straten van Breda en Utrecht. Op dinsdag 6 augustus is het dan ook weer tijd om mijn #RoadToSurgery af te sluiten.

Traditiegetrouw vertrekken we vanaf het grasveld aan de Witte de Withweg in Breda en zal het een rondje zijn van ongeveer 3,5 kilometer. Er wordt gelopen in een gemoedelijk tempo dat iedereen kan volgen. Om 20:00 uur verzamelen we op het grasveld om vervolgens tussen 20:15 en 20:30 uur hard te gaan lopen.

Ben jij er bij dinsdag om samen met mij mijn #RoadToSurgery af te ronden? Meld je dan even aan op het Facebook-event. Tot dinsdag!

10 jaar, maar één wond geneest nooit

Vandaag is het exact tien jaar geleden dat ik om 9:03 uur te horen kreeg dat er een bottumor in mijn bovenarm zat. En hoewel het daarna geen gemakkelijke jaren waren, ben ik wel dankbaar voor elk moment dat ik mee heb mogen maken. Ik weet inmiddels dat dat niet vanzelfsprekend is en dat is de grootste wond die die klote ziekte bij mij heeft gemaakt. En die wond zal nooit helemaal verdwijnen.

Ik heb de afgelopen jaren zes keer kanker in mijn lichaam gehad. Zes keer had ik het geluk dat er een behandelplan gemaakt kon worden. De eerste keer met een hele rits chemo’s, operaties en uiteindelijk de amputatie van mijn arm. Daarna zaten er vier keer uitzaaiingen in mijn longen en een keer één uitzaaiing op mijn alvleesklier die operatief verwijderd konden worden. Godzijdank hoorde ik nooit de snoeiharde zin dat er niks meer aan te doen was. Ik heb voor mijn gevoel al zes keer de loterij gewonnen.

Daarnaast heb ik ook toffe dingen meegemaakt door mijn ziekte. Ik ontmoette de mooiste mensen, maakte geweldige trips met mijn familie of voetbalteam, beklom in totaal tien keer de Alpe d’Huez om geld op te halen voor onderzoek naar kanker en kreeg ontzettend veel liefde van mensen om mij heen. Wat zij de afgelopen jaren voor mij betekend hebben is niet in woorden uit te drukken.

De afgelopen tijd heb ik een paar keer mijn verhaal mogen vertellen. Tijdens een interview met het KWF kwam de vraag wat ik nou eigenlijk het ergste vond van de afgelopen jaren en wat mij het zwaarst was gevallen. Van binnen wist ik al wat het antwoord was, omdat dat een wond is die ik altijd voel. Dat is namelijk dat ik mensen heb ontmoet, die minder geluk hebben gehad dan ik.

Ik spreek dan over Sander en Menno, die er niet meer zijn. Maar ook over Marscha, Richelle, Wouter en Erdem. En ook over Timo. Vriend, wat doet het pijn om jou niet meer op het voetbalveld te zien, wetend dat je onze wedstrijden vanuit huis hebt gevolgd. Ik realiseer me meer dan ooit dat niet alles zo vanzelfsprekend is als het lijkt. Jullie pijn heeft een wond achtergelaten die nooit die zal genezen.

Vandaag is het tien jaar geleden en sta ik even iets meer stil bij mijn eigen geluk, maar jullie verdwijnen nooit uit mijn hart of gedachten.

Ben dankbaar,
Thijs.

Hoe de wereldgoal van Robbie Haemhouts mijn verhaal vertelde

Vroeger gebruikte ik altijd voetbalanekdotes om kenbaar te maken dat ik weer een schone longfoto had of de operatie was geslaagd. “Met een schot in de kruising” of “na een weergaloze aanval vergroot Kroezen de voorsprong op de kanker: 2-0.”

Vorige week was de aanvoerder van NAC, samen met wat ploeggenoten nog aanwezig bij mijn #RoadToSurgery. Een wereldactie. Gisterenavond liet Robbie Haemhouts zijn voeten spreken op het veld met een snoeiharde pegel in de kruising. Dat schoot sloeg precies op het gevoel dat nu bij mij heerst. Een nieuwe voetbalanekdote dus.

Een lange dag in Leiden met uiteindelijk goed nieuws!

De afgelopen twee dagen is er weer veel duidelijk geworden over hoe mijn behandeling er uit gaat zien. Het is inmiddels duidelijk dat het echt om een uitzaaiing gaat, maar hoe we die tumor gingen aanpakken was nog niet duidelijk. Woensdag had ik veel afspraken staan in het LUMC en vandaag kreeg ik een telefoontje met goed nieuws! Lees hieronder mijn verslag van de afgelopen dagen.

#RoadToSurgery, loop jij mee?

Er gaat een knop om in mijn hoofd. Ik weet niet hoe het komt, maar na slecht nieuws gaat er bijna letterlijk een schakelaartje om in mijn hoofd. Natuurlijk hebben er ook bij mij tranen over mijn wangen gerold toen de dokter zei dat er wederom een uitzaaiing is gevonden. Elke keer hoop je dat het de laatste keer is, maar blijkbaar ligt dat moment voor mij nog even in de toekomst. De teller staat inmiddels op zes: botkanker in 2008 en uitzaaiingen van die sluipmoordenaar in 2011,2013, 2014, 2015 en nu in 2017.

Thijs & Kanker: Helaas een nieuw hoofdstuk…

Het vermoeden was er al een aantal weken, maar door het telefoontje van dokter Gelderblom werd het vanmorgen bevestigd. Net als de artsen zal ik er niet omheen draaien: de kanker is terug. Die ouwe gluiperd, die een goede anderhalf jaar is weggeweest, heeft zich deze keer op een nieuw plekje weten te huisvesten in mijn lijf, namelijk mijn alvleesklier.

Wacht je boven op me?

Lieve Sander,

Het voelt gek om hier te zijn en te weten dat jij er niet fysiek bent om mee te fietsen of iedereen binnen te halen op de top van de berg. Jij was er telkens bij om de berg vaker te bedwingen dan iedereen voor mogelijk hield of om je vrienden en familie over de streep te zien komen toen je hier vorig jaar met stichting Ambulancewens kwam. Toen ik vorig jaar de 13,5 kilometer had afgelegd en over de finish reed trapte ik in één lijn naar je bed onder de partytent. We knuffelde elkaar en tijdje zonder iets te zeggen. Na een paar seconde zei jij zachtjes: “Het is allemaal klote, hè?”

Geluk

Door de gebeurtenissen van de afgelopen twee weken ben ik me meer bewust dan ooit hoeveel geluk ik heb in mijn leven. Vandaag was ik voor een controle in Leiden en stond na vijf minuten weer buiten met een schone longfoto in mijn ene hand en een afspraak voor over twee maanden in de andere. Ik kan weer een tijdje vooruit.

Maar echt blij was ik niet toen ik het hoorde. Het euforische moment wat ik normaal gesproken heb als de dokter Gelderblom zegt dat het allemaal in orde is ontbrak deze keer. En zowel dokter Gelderblom als ik wist waar dat vandaan kwam.

Dit is de laatste keer

Ik liep vandaag op het station van Leiden met mijn koffertje dat achter mij aan rolde. Samen met mijn moeder was ik anderhalf uur eerder in Breda op de trein gestapt richting het LUMC. Het was weer een raar contrast in de trein: mensen die met hun koffertje op weg waren naar hun afspraak bij een bank en ik die de bomen weer voorbij zag zoeven en alleen maar dacht: wanneer zit ik weer in een trein? Er begin iets te branden achten mijn ogen, maar ik gaf niet toe. Sterk zijn.

Ondertussen stond mijn telefoon niet stil. Na de geweldige #RoadToSurgery van woensdagavond, ging mijn verhaal heel het internet over. De Telegraaf, het AD, LINDAnieuws, Omroep Brabant, BredaVandaag en zelfs de Belgische media doken op mijn kankerverhaal. Toch bizar als je ineens een kop leest op een website waar staat ‘Man (21) voor vijfde keer getroffen door kanker’. Normaal zou ik op het linkje klikken, maar deze keer kende ik het verhaal al. Het was mijn verhaal dat daar stond.

#RoadToSurgery: Hardlopend de operatie in. Loop jij mee?

Het is nu precies een week geleden dat professor Gelderblom belde: weer kanker. Het is een jubileum, want ik heb nu officieel voor de vijfde keer kanker. Niet echt een reden voor slingers en ballonnen, maar toch heb ik samen met familie en vrienden vorige week een aardig borrel gedronken. Het is inmiddels traditie geworden: op de avond van het slecht nieuws dozen Flügel bestellen bij de Walkabout. Dit keer hadden ze er al twee op de bar staan…

Natuurlijk is het ontzettend fijn om je gedachten even helemaal te verliezen door een paar alcoholische versnapering, maar de focus ligt nu weer op de operatie. Ik heb namelijk het idee dat er, hoewel ik hoopte dat het bij een editie zou blijven, vorig jaar een nieuwe traditie is ontstaan.

Toen ik vorig jaar hoorde dat ik onder het mes moest, wilde ik zo fit mogelijk de operatie ondergaan. Hoe fitter je er in gaat, hoe beter je er weer uit komt. Met die gedachte in mijn achterhoofd, liep ik vervolgens elke dag minimaal drie kilometer hard en lette ik extra op mijn voeding. En of het er nou mee te maken had of niet: de operatie ging soepel en de chirurgen waren tevreden.

Opnieuw afscheid van een held

Voor het vierde jaar op rij ga ik meedoen met Alpe d’HuZes. In al die jaren liep of fietste ik in totaal al zes keer de berg op, haalde ik samen met mijn teamgenoten al ruim 80.000 euro op en zag ik af tijdens de trainingen op weg naar die ene dag in juni. Altijd met een voldaan gevoel als ik bovenop de berg stond.

Maar het mooiste aan het evenement is misschien wel de samenhorigheid en alle inspirerende verhalen die je hoort tijdens het verblijf daar. Ik leende een stekker van Coen met startnummer 1, dronk een biertje met een stel kerels uit Limburg na een potje voetbal en stond naast Wouter Verhaar vlak voor de live-uitzending op televisie. Wouter inspireerde mij, en vele met mij, enorm tijdens de bezinningsbijeenkomst een dag voor Alpe d’HuZes 2014.

Promotiefilmpje Open Kampioenschap RISK 2015

 

Promotiefilmpje voor het allereerste RISK-toernooi in Nederland. Inschrijven kan nog via: benjijeralbij.nl! Gepubliceerd op: 08-11-2024

De NAC-supporter in mij huilt

Daar stond ik dan in de catacombe van het Rat Verlegh stadion, tussen alle andere journalisten. Vanaf dit seizoen is dat mijn vaste plek in het stadion in plaats van de B-side. Ik probeerde me zo goed mogelijk voor te bereiden op de te stellen vragen, maar van binnen huilde ik. Mijn club is aan het sterven en geen dokter met een medicijn tegen de ziekte die er heerst.

Column voor BredaVandaag.nl gepubliceerd op 30-11-2014

Overwinning herendubbel 5 die voelde als een Grand Slam

Het was inmiddels al weer ruim een jaar geleden dat ik mee had kunnen doen aan een tennistoernooi en ook in de competitie kwam ik het afgelopen jaar niet verder dan drie wedstrijden. Dat alles omdat ik sinds juli vorig jaar tweemaal geopereerd ben aan mijn longen. Tweemaal werden er uitzaaiingen van botkanker verwijderd.

Maar afgelopen week mocht ik eindelijk weer eens aantreden op een toernooi. En waar kan je nou beter je rentree maken dan tijdens het allerleukste tennistoernooi van Nederland: De Mark Open op TV Markant.