Een lange dag in Leiden met uiteindelijk goed nieuws!

De afgelopen twee dagen is er weer veel duidelijk geworden over hoe mijn behandeling er uit gaat zien. Het is inmiddels duidelijk dat het echt om een uitzaaiing gaat, maar hoe we die tumor gingen aanpakken was nog niet duidelijk. Woensdag had ik veel afspraken staan in het LUMC en vandaag kreeg ik een telefoontje met goed nieuws! Lees hieronder mijn verslag van de afgelopen dagen.

Woensdag 15 maart:

10:00 uur:
Het bloedprikken was zo gedaan. De naald ging er soepel in en er werd gelijk een infuus geplaatst voor de CT-scan. Op die manier hoefde ik niet twee keer geprikt te worden. Wel zo lekker als je niet graag een naald in je arm ziet verdwijnen. Enig nadeel? Bijna twee uur lang met een infuus in je elleboog lopen bevordert niet echt je bewegingsvrijheid als je maar één arm hebt.

10:20 uur:
Aangekomen bij de vierde verdieping liep ik naar de balie. Ik kreeg een liter water mee met daarin contrastvloeistof. Binnen een uur moest dit op zijn en daarna kon de scan gemaakt worden. Binnen vijf minuten had ik bijna de helft van de kan op en ik besloot even na te vragen of het binnen een uur moest zijn of dat ik er een uur over moest doen. Dat bleek het laatste te zijn. De overige 55 minuten nam ik rustig nipjes van mijn medische cocktail.

11:35 uur:
Eindelijk werd ik geroepen voor de scan. Ik ga liggen op de tafel en de verpleegkundige sluit mijn infuus aan op de pomp met nog één ander middeltje. “Als dit inloopt kan je het een beetje warm krijgen en sommige mensen krijgen het gevoel dat ze moeten plassen”, zegt ze. Nou, dat heeft ze niet overdreven. Terwijl het middel langzaam door mijn aderen vloeit, stijgt de tempratuur in mijn hoofd naar ongeveer 67 graden Celsius. Ondertussen heb ik het gevoel alsof ik al twee minuten lang in mijn broek lig te plassen. CT-scans met contrastvloeistof: zeker een keer doen!

12:10 uur:
Eindelijk wat eten. Voor de CT-scan moest ik nuchter zijn (nee, dat betekent niet dat ik niet mag zuipen). Als je nuchter moet zijn, mag je niet eten of drinken vanaf het moment dat je wakker wordt. Niet dat dat heel erg is, maar als je iets niet mag ga je het pas missen.

13:05 uur:
Ik ga nog voor de afspraak met de chirurg even langs Machteld. Zij lag in 2008/2009 bij mij op de zaal en had destijds een tumor in haar knie. De prothese die toen werd geplaatst was weer een toe aan een ‘APK-keuring’. De ingreep was goed gegaan en inmiddels is ze weer naar huis. Heel fijn!

14:10 uur:
Dokter Bonsing loopt de wachtkamer in en roept mijn naam. “Heb je er problemen mee als er een student bij zit?” Ik hoor de vraag maar half, want ik ben maar gefocust op één ding: de uitslag van de scan. “Nou, we hebben gekeken en de tumor op je alvleesklier is goed te verwijderen.” Ik zucht van opluchting en luister wat hij nog meer vertelt.

Hij zegt dat het wel een zware operatie gaat worden, omdat ze genoodzaakt zijn mijn milt ook te verwijderen. De slagader die van mijn alvleesklier naar de milt loopt wordt namelijk doorgesneden bij het verwijderen van de tumor en dus verliest hij zijn functie. Dat heeft helaas wel de nodigen gevolgen legt dokter Bonsing mij uit. De milt zorgt er voor dat bacteriën in je bloed worden afgebroken en die functie raak ik kwijt. Dat betekent dat ik opnieuw moet worden ingeënt voor verschillende ziektes en waarschijnlijk twee jaar lang preventief antibiotica moet gaan slikken.

De operatie gaat wat zwaarder worden dan de longoperaties die ik heb ondergaan, denkt de arts. Omdat ze organen verwijderen en het spijsverteringsstelsel aantasten, zal het herstel iets langer duur. Verwacht wordt dat ik ongeveer tien dagen in het ziekenhuis moet blijven. De precieze operatiedatum is nog niet bekend, maar het is de bedoeling dat ik binnen nu en vier weken onder het mes ga.

De rest van de scan was nog niet bekeken, omdat de radioloog daar meer tijd voor nodig had. Ik nam afscheid van de arts en hij deed mij de belofte morgen terug te bellen met de uitslag van de CT-scan.

16:32 uur:
Nadat ik langs de anesthesie was geweest, was het tijd om de trein te pakken naar Amsterdam. Ik besloot om de verkiezingsavond gewoon vanaf de redactie te gaan kijken, omdat ik geen zit had om thuis te gaan zitten.

Ik loop nu ongeveer anderhalve maand stage bij WNL, maar voel me helemaal thuis. Mijn collega’s hier leven ontzettend mee. Dat bleek nog eens extra toen er tijdens het eten ineens een enorm confettikanon werd afgeschoten en er een NAC-shirt tevoorschijn kwam met alle namen. Een geweldige mooi gebaar!

Donderdag 16 maart:

12:05 uur:
Na een lange avond op de redactie en naderhand nog een welverdiend biertje in de kroeg, lopen we richting het Rembrandtplein in Amsterdam om te gaan lunchen. De eerste twee uur van de dienst zit er inmiddels op en iedereen is toe aan wat zon.

Mijn telefoon trilt. ‘Anoniem’ staat er op het scherm. In negen van de tien gevallen is het in mijn geval het ziekenhuis. Enigszins gespannen neem ik op. Het is dokter Bonsing. “Hallo. Ik heb goed nieuws. De rest van de CT-scan was helemaal schoon.” Ik krijg een lach om mijn gezicht en zeg tegen de dokter: “Mooi, dan kunnen we aan de slag.” Hij kan het alleen maar bevestigen. “We gaan het gewoon samen doen, Thijs.”